Zondag 8 oktober wordt de 9e editie van de ATB Challenge Tuitjenhorn verreden. Mis het niet! Leuke route en goede verzorging.
Inschrijven kan alleen via voorinschrijving:
https://www.fietssport.nl/toertochten/55182/9e-atb-challenge-ATB-Tuitjenhorn
Categorie archieven: Inzending
Fietsclub Roomsoezen maakt podcast ter gelegenheid van 30 jarig jubileum (nieuwe datum)
Fietsclub de Roomsoezen bestaat volgend jaar 30 jaar. Dit willen de dames niet zomaar voorbij laten gaan. De Roomsoezen gaan een podcast opnemen met de mannen van ‘arriere de la course’, met medewerking van Steven Rooks, Rob Compas, Jos Pronk en Meis Poland. Dit gaat plaatsvinden in de Klok op vrijdag 17 febr vanaf 20u. Er komt kaart verkoop, kaartjes kosten 12,50 (inclusief 2 drankjes). Kaartverkoop via de volgende link: https://forms.office.com/Pages/ResponsePage.aspx?id=kdF4rUQQA0OCErb03Xh0vMUBuCxMZO9Cr6QfYNFoVvZUQllJU0lRR0daNE42OTlNQVpLMVBDTUc3Ny4u
Meer info over ‘arriere de la course’: http://‘arriere de la course’
Wim Daniels in theater Hannie’s Diner
Cabaret
Van januari 2023 tot en met april 2023 komt Wim Daniëls in de theaters met een theatercollege onder de titel “Filosofietsen”, waarin de geschiedenis van de fietst centraal staat. Op vrijdag 13 januari 2023 staat Wim in het thuistheater “Hannie’s Diner” in Warmenhuizen. Een unieke kans om deze “taalprofessor/fietsliefhebber/fietsfilosoof” eens van nabij mee te maken!
Filosofietsen
De fiets. Wie zou er zonder kunnen? Wim Daniëls sowieso niet. Hij houdt van fietsen, hij schreef over fietsen, hij verzamelde fietsen en nu gaat hij er in de theaters ook over vertellen, over de geschiedenis van de fiets, met als rode draad het verhaal van Albert Sutherland Royaards, die eind negentiende eeuw veelvuldig de kranten haalde als ‘de doofstomme wielrijder’, die dertig jaar na de uitvinding van de fiets twee enorme reizen ondernamen op de fiets, naar Rusland en naar Jeruzalem. Het is een leerzame, maar ook amusante theatervoorstelling, waarin Wim ook nog zijn lexicografiets voor de zaal uit de doeken doet: de taal van de fiets. Kortom, een avond filosofietsen die je als fietsliefhebber absoluut niet mag missen!
Meer over Wim Daniëls
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wim_Daniëls
Ik ben het zat!
Overpeinzingen van een lid van de Slagroomploeg
Ik ben het zat. Dan is dat ook meteen duidelijk!
Het seizoen begon zo mooi. Het eerste weekend in maart is traditioneel de opening. Het weer was niet best. Mijn voorbereiding deed er niet voor onder. Te weinig gefietst. Er was veel regen gevallen in het voorseizoen. Dat werd zelfs beaamd door de kopman van de woensdaggroep. Te vaak ging het tochtje niet door en moesten de mannen gedwongen alleen fietsen.
Maar ach. Een paar keer meefietsen op zondag in het peloton. Een paar extra ritjes door de week. Dan zou ik er wel weer staan. Maar de eerste rit viel niet mee. Harkend in het achterwiel van ik weet niet wie deed ik mijn best aan te blijven aansluiten. De beloning na de rit, de heerlijke douche zou groot zijn. Een uitsmijter en een dampende kop koffie. Rozig en knikkebollend op de bank, mooier kan het leven niet zijn. Ik had zin in het seizoen. Zeker toen Merijn ons via strava alle mooie tochten van dit jaar via de app toezond. Met Mat waren de plannen op een mooi extra tochtje met de B-ploeg al bedacht.
Als ik twee weken later een weekend doorbreng in Groningen bij vrienden zijn de eerste aankondigingen alarmerend. Helaas mis ik mijn ritje op zondag, maar de maaltijd bij eetcafe Beuving in Den Andel maakt een hoop goed. Hoewel het eten misschien niet top was, de bijbehorende dranken waren dat gelukkig wel. Als ik de volgende dag terugrijd in de auto over de afsluitdijk pakken donkere wolken zich samen. De volgende dag is het raak. Het land gaat op slot. De Coronacrisis slaat toe. Niet naar je werk als je geen vitaal beroep hebt(en dat heb ik). Thuis werken dus. Niet naar buiten, boodschappen doen mag, maar (alleen) en een blokje om. Een frisse neus halen. Dat is lang geleden dat ik dat gehoord heb. Snel wordt duidelijk dat het “samen” fietsen niet kan. Zaterdag 21 maart liet onze ridder/penningmeester Jan (nog van harte man!) weten “dat we ivm corona zondag niet groepsverband gaan fietsen”. Ons gezellige uitje is dus klaar. Je mag naar buiten, alleen en houd afstand. Op anderhalve meter van elkaar. Fietsen mag dus. Drukte graag vermijden. Het lijkt of ik er meteen geen zin meer in heb. Natuurlijk zijn de ritjes van clubgenoten op strava uitnodigend, maar het lukt me niet. Mijn werkdagen fleur ik op met wandelen met mijn vrouw. Een rondje dijk noemen we het. Ik doe het, bijna elke dag. De fiets blijft binnen. De lockdown duurt voort. Ondanks de matige zin (ik ken mezelf niet terug) wil ik het proberen. Anderhalve week geleden heb ik de fiets tevoorschijn gehaald en mijn eerste rondjes gereden. Wat elk jaar wel leidt tot meer zin, meer energie, meer fietsen lukt niet echt. De fiets gaat naar binnen en blijft een paar dagen op stal.
Maar zie! Vandaag kon ik de verleiding niet weerstaan. Mooi weer, beetje wind. Gauw kleren aan, bidon gevuld, tellertje op de fiets en gaan.Het fietsen gaat zo waar lekker. Nog niet in stevig tempo, maar wel lekker soepel. Door de polder, langs de kleurige bollenvelden, de fluitende vogels, het heldere licht. Ik begin zachtjes te zingen. Een teken dat ik er lol in krijg! Ik draai vanaf de Grote Sloot richting ’t Zand. Ik neem me voor om daar te beslissen of ik langs de kust ga of via de Ruigeweg. Als ik de bocht richting kanaal neem voel ik mijn achterband zwabberen en ja hoor. Lek! Net nu het lekker gaat . Bij het bejaardenhuis leg ik mijn fiets in het gras. Pak mijn spullen en ga op mijn gemak mijn band plakken. Stap voor stap. Ik heb geen haast. Dat is het moment dat ik voor het eerst denk: ik ben het zat! Nee niet zo zeer die Corona, maar wel het gemis aan de tochtjes met de ploeg. Terwijl ik de band aan het verwisselen ben zie ik voor me hoe het normaal gaat. Voor je het weet is je fiets uit je handen getrokken door Johan of Wil. Hoor ik de adviezen van Co, Thijs of iemand anders. Voor je goed en wel beseft dat je een lekke band hebt is de band al weer vervangen, vol lucht en in de fiets gezet. Gauw verder.
Of als je stuk zit en op kop rijdt. Je houdt even in en de volgende renner komt je al weer aflossen. Of de o, zo vertrouwde opmerkingen tegen de serveerster bij de koffie: “zet maar neer hoor, we verdelen het zelf wel” of “je hebt toch wel appelgebak?” Het slappe geouwehoer, de bezorgdheid om leden die er niet zijn, de lol om de leden die zich soms wat te makkelijk op de kast laten jagen, de plannen voor de extra tochten, de koffie en de appeltaart met slagroom. Hoe begrijpelijk de lockdown ook is. Ik mis het. En ik ben het zat dat ik dat moet missen. Dat realiseerde ik me op deze mooie zondag in het gras bij het bejaardenhuis in ’t Zand.
Ik rijd ’t Zand uit en draai richting kust. Naar Groote Keten en dan huiswaarts. Even gas er op als ik, ook al is het niet veel, tegenwind heb. Kijken hoe het gaat. Het valt niet tegen. Tevreden rijd ik naar huis. Alleen.
Tussenstand
Tussen de feestdagen in besluit ik om de fiets weer te pakken. Kerstdagen net achter
de rug. Oud en nieuw voor de deur. De fiets stoffig van mijn laatste ritje, enige tijd
geleden. Ik moet hard nadenken wanneer ook alweer. September? Oktober? Er komt
altijd een moment dat de zin in fietsen even weg is. Noem het maar een winterstop.
Die voor mijn gevoel net iets te lang duurt. Gelukkig overbrug ik de tijd met rondjes
hardlopen. Het is lekker om op zondagochtend door het bos te rennen.
Maar vandaag is het weer aangenaam. De kerstkilo’s vragen om actie en de zin lijkt
terug. Ik besluit het woensdagavondrondje van de b-ploeg te rijden. Langs het kanaal
naar Alkmaar. Via Westerweg naar Heiloo en bij de splitsing voor Bakkum moet ik
kiezen. Het voelt goed dus, hup, dan maar richting Bakkum en Johanna’s hoeve. Dat
betekent door het duingebied weer terug. Als ik bij Castricum aan Zee ben draai ik
terug naar huis en word gepasseerd door een groepje mountainbikers die er goed
het tempo in hebben. Ik besluit aan te pikken om te testen. Met een tempo van ruim
35km knallen ze over de klinkertjes. Ik pik redelijk makkelijk aan en besluit zelfs nog
even het gat dat valt tussen de eerste twee en de rest dicht te rijden. Lekker! Ik
besluit om het groepje te laten gaan. We zijn niet ver van Egmond en ik peddel lekker
in mijn eentje door. Bij het Woud de duinen weer in op weg naar Bergen aan Zee. Is
altijd lekker om tegen de hobbeltjes te rijden. In de verte komt een bekend wielerpak
aan. Het blijkt de A-ploeg te zijn die alleen nog maar uit Jos Goudsblom bestaat. We
groeten en ik rijd bergen aan zee binnen. Langs de boulevard en gauw weer het
duingebied in. Achter me hoor ik het bekende geluid van de dikke banden van de
mountainbikes. Kijk, de slagroomploeg, hoor ik achter me en wordt rap gepasseerd
door een groepje van 5 renners. Een quickstep en sunwebshirt en de rest kan ik niet
zien, want ik heb de blik op het laatste wiel waar ik naar toe rijd. Net als ik goed in het
wiel zit, draait de sunweb renner zich om en geeft aan dat ze rechts gaan. Het
mountainbike pad op. En weg zijn ze. De stem en baard zijn bekend.
Ik laat mijn tempo zakken. Ik hoef niet gesloopt thuis te komen. Maar ik kan een
glimlach niet onderdrukken. Zeker niet als de volgende groep renners me tegemoet
rijdt. Ik wil net gedag zeggen als de laatste renner zijn hoofd iets uitsteekt en mijn
naam roept. Johan Dekker aan de staart van het groepje. Met een dikke glimlach rijd
ik het laatste stuk naar huis. Onderweg kom ik de ene na de andere bekende tegen.
Wat mij betreft is het fietsseizoen van start. Ik wens iedereen een sportief 2019. Dat
het een mooi wielerjaar mag worden!
Styrkeprøven / Trondheim – Oslo
Beste fietsvrienden,
Op 18 juni heb ik deelgenomen aan de Styrkeprøven (Krachtproef), ook wel bekend als Trondheim – Oslo. De dag voor de start ben ik met mijn fiets in een koffer naar Trondheim gevlogen en kwam de confrontatie met het onbekende steeds dichterbij. Na een wat mindere dag bij het rondje Markermeer (met wat moedgevende woorden van Thijs na afloop) en wat minder trainingskilometers dan gehoopt, begon de twijfel toch lichtelijk toe te slaan. Ook de weersverwachtingen waren minder, wat over een lange afstand flink in het nadeel kan zijn.
Bij de landing werd duidelijk dat het niet heel warm was in de omgeving, er lag nog veel sneeuw op de heuvels daar. Het was duidelijk dat het begin van de race frisjes zou zijn. Mijn hotel had al meerdere jaren het beste ontbijt van Noorwegen, beter kan je een tocht als deze niet beginnen. Mijn groep startte om 7:25 en ik had ruim de tijd genomen hier van te genieten.
Bij de start was een Noorse cameraploeg aanwezig. Een man met een laag startnummer werd uitgebreid geïnterviewd en onze start werd door de ploeg vereeuwigd. Ik had gelezen dat er een man was die de tocht al 50 keer had uit gefietst (en dit was de 50ste editie). Ik had nog even tijd om de vele aanmoedigingen te lezen voor mijn proef van start ging. Na een stevige start onder regenachtige omstandigheden was de groep al snel verdwenen in de Noorse vlaktes. De route was niet lastig te volgen, het merendeel van de route liep over de E6, de snelweg tussen Trondheim en Oslo.
Na een tijdje werd ik ingehaald door een groep van circa 30 vrouwen, in strakke Coop –pakjes begeleid door 2 materiaal wagens. Als een geoliede machine denderden ze met een waaier over het parcours en slokten de een na de andere verloren fietser op in het peloton dat zich achter de dames had verscholen. Ik had ondertussen kennis gemaakt met een aantal Noren, waar ik de eerste 150 kilometer mee heb samengewerkt. Een van de Noren deed voor de 5e keer mee en was al 2 maal in het ziekenhuis beland door verkeerd te remmen in de afdaling.
Na tweehonderd kilometer fietsten we stroomafwaarts langs een rivier. Het werd ook wat warmer, dus het tempo kon omhoog. Ik was alleen komen te zitten en kon heerlijk mijn eigen tempo rijden. Ik kwam geen groepjes tegen waar ik bij aan kon haken. Het gemiddelde wat ik kon rijden was in orde en de bijbehorende hartslag paste ook prima bij een langdurige inspanning. Kortom geen vuiltje aan de lucht. Ik reed van verzorgingspost naar verzorgingspost, nam iedere keer de tijd om lekker even iets te eten, drinken en wat aanmoedigingen te lezen op mijn telefoon. Het Noorse landschap verveelde geen moment en de kilometers schoten voorbij. Af en toe stonden er wat Noren langs de weg om ons aan te moedigen en met de app van de organisatie erbij wisten ze ook nog af en toe je naam te scanderen.
Langzaam liep de dag op zijn einde. Het werd weer wat kouder en iets donkerder dan ik had verwacht. Ik had licht bij me, toch had ik de behoefte om mij bij een groepje aan te sluiten. Ik sprak een groepje Nederlanders die ik al een aantal keren bij een verzorgingspost was tegengekomen en sprak af om verder met ze mee te fietsen. In het donker met de slechte wegen en later de regen was dit geen verkeerde keuze. Achteraf hebben ze mij door een moeilijk moment gesleept. Met af en toe een gesprek vlogen de laatste kilometers voorbij. Langzaam dropen de dronken Noren uit het café en zorgden op hun manier voor de nodige aanmoedigingen, was soms wel wat acrobatisch stuurwerk voor nodig om met hun enthousiasme om te gaan.
Vooral de vrijwilligers die alle rotondes op het parcours bewaakten heb veel respect voor. De hele nacht in het gure weer en dan vol enthousiasme ons aanmoedigen naar de streep. Af en toe was onze route met kaarsjes uitgezet.
Na een paar uurtjes werd het al weer licht en kwam het einde van de tocht in zicht. Nog een nare klim vlak voor Oslo (al zijn na 500 kilometer alle hoogtemeters naar) en dan met zijn allen op naar de finish. Op een voor ons afgezette baan, werden we naar de finish geleid. We kwamen rond kwart voor vijf binnen. Tot mijn verbazing kwamen de berichtjes nog binnen op mijn telefoon en werd ik zelfs gebeld. Sommigen hadden mijn tot aan de finish gevolgd. Opgeven was geen optie!
Na de finish was ik nog redelijk fit, ik had mij voorgenomen meteen te douchen en de fiets weer in de koffer te stoppen. Na een aantal pogingen ben ik even gaan zitten en in slaap gevallen op het kunstgras van de sportarena. Na ongeveer twee uur werd ik weer wakker met compleet andere mensen om mij heen. Gelukkig had ik mijn koffer snel dicht en kon ik aan mijn terugreis beginnen. Ik begon naar mijn meiden en mijn eigen bed te verlangen. Gelukkig waren ze op Schiphol en hebben ze samen mijn koffer gedragen…..
Lekker thuis en een ervaring rijker in een fantastisch land!
Merijn
Opening seizoen 2016
Bij de start van het seizoen waarbij de A en de B ploeg samen van start gingen zou je denken samen uit en samen thuis gekomen ja…. een geslaagde missie. Toch zijn een paar voetnoten mijns inziens geen overbodige luxe, te weten:
Het zal enkelen onder ons niet zijn ontgaan dat de wat mindere B-ploegleden heel diep hebben moeten gaan om überhaupt in het kielzog mee te komen. Gelukkig konden de kopmannen worden overgehaald toch bakzeil te halen zodat we met z’n allen gelijk thuis kwamen. De prestatie van de B-ploeg was derhalve met de openingsrit van een dikke 90 km en een kruissnelheid van 30 tot ca. 35 km/uur dit jaar wederom tot grote hoogte gestegen.
Dat dit aanstekelijk werkte in de gelederen der B-ploegleden bleek ook in het vervolg, want ook de 2e rit van het seizoen werd afgesloten met een memorabele afstand en tempo waar je als prominent lid trots op kon zijn. Ik was er deze keer niet bij maar hoorde het node aan!
Tijdens de 3e rit van het seizoen werd na een strak tempo en een splitsing van het peloton uiteindelijk toch nog tezamen koffie gedronken in Den Helder. Hier werd, zoals afgesproken, bij de jaarvergadering, voorgesteld om voortaan om 09.30 uur te vertrekken en om hier een snok aan te geven moest er even worden gestemd….! Democratisch toch?
Dus bij de vraag: “wie wil er na de volgende week om 09.30 uur vertrekken?” zag ik van de ca. 14 leden 4 á 5 handen de lucht in gaan, verder geen vragen meer, dus mensen… na de volgende week dus om 09.30 uur vertrekken!!!!????
Dit beste vrienden stuitte mij nogal tegen de borst en op de een of andere manier deed me dit ook denken aan de tactiek: is er 1 schaap over de dam…. dan volgen er meer want: voer het tempo op, rij maar een stukje om, start maar een half uurtje eerder want de rest volg wel.
Uiteraard moeten we talenten stimuleren zowel de jongeren als de pensionado’s onder ons, we zijn tenslotte wel een sportclub dus er mag mijns inziens wel wat zweet op de rug komen! Met andere woorden; je moet er wel wat voor doen dus wie ben ik om te oordelen?
De “Slagroomploeg” heeft een naam, er wordt wat afgesnarkt, dat gaat al jaren zo en dat zal altijd wel zo blijven want leden komen en leden gaan. Mijn motto: “laat ieder in zijn waarde”, dus heb ik besloten om zelf op zondag, net zoals het al jaren gaat, ’s morgens, uitgeslapen en na een rustig ontbijt met mijn eega, om 10.00 uur op mijn gemak vanaf “Bolle”, te starten.
Je zou hiermee voorzichtig kunnen denken aan een C-ploeg waarbij kruissnelheden zullen kunnen worden gehaald van 30 km/uur met een maximale actieradius van 80 km van huis en haard. Bij lekke banden of pech wordt er dan ook altijd gewacht en niet zachtjes doorgereden. Na kruispunten, verkeerslichten en/of andere obstakels kijken de kopmannen altijd achterom en bij rood licht wordt er altijd gewacht. Bij overtredingen wordt je genegeerd!
Inmiddels hebben Nico Schreiner en mijn persoontje deze week bovenstaande statuten van de C-ploeg persoonlijk kunnen testen en dat ging boven verwachting goed, dus moet het haalbaar zijn.
Mat v.d. Berg.
Overwinteraars
Ook in de winterperiode vinden de slagromers elkaar voor de zondagse tochten.
Zo in het voorzichtige februari zonnetje genietend, krijg je weer zin het nieuwe seizoen.
Richard
Rosalie Julia
Op woensdag 10 februari zijn wij als delegatie van de B-ploeg maar eens op bezoek gegaan bij Rodi en Jeroen om de jongste aanwinst van de Slagroomploeg te bewonderen!
Nou.. daar mankeerde dus echt niks aan hoor, we kunnen met een gerust hart, er van uitgaan dat onze “Rosalie Julia”, amper 22 dagen oud, alle symptomen in huis heeft om een prominente plaats in onze gelederen te gaan innemen.
Met een tussensprint in de groei en bloei vanaf dag 1 tot 22, waarbij de gynaecoloog wel 6x moest meten en wegen om te kijken of dit wel waar was, bleek onze Rosalie Julia niet te kunnen wachten tot ze groot genoeg was om op een fiets te passen! Met andere woorden: in huize Steenbergen-Zutt is een basis gelegd voor een jaren durende suprematie in “Slagroom racefietsenland”!
Uiteraard hebben we deze positieve indrukken nog even laten bezinken onder het genot van een biertje c.q. frisje en kregen we nog een rondleiding in hun prachtig verbouwde huis waarin ze al zo’n jaar of 7 al hun energie hebben gestoken om er een klein paleisje van te maken, en let wel… alles in eigen beheer zelf gedaan hé, knap hoor!
Tijdens de rondleiding stuitten wij óók nog op een verdekt opgestelde hometrainer met een LCD flatscreen digitale TV, voorzien van een programma waarmee je net zo makkelijk op en af de Alpe D’huez, als de ronde van Lombardije kunt fietsen.
Ikzelf heb nog even geprobeerd om dit stuk vernuft uit te proberen maar kwam er al gauw achter dat mijn pootjes tekort waren (Rodi en Jeroen hebben wel hele lange benen)… waardoor ik op de pedalen moest staan… waardoor ik er toen weer achter kwam dat ik ook te zwaar was want zelfs bergafwaarts had ik binnen een minuut pap in de benen!
Afijn, al met al een leuke kennismaking met Rosalie Julia en uiteraard wensen we Rodi en Jeroen vanaf deze plek natuurlijk nog heel veel geluk met hun dochter… en zoals ze al hebben toegezegd zien we ze… bij knap weer… als vanouds weer tussen de gelederen bij de opening van het seizoen op zondag 6 maart a.s.
Bertie, Cor, Mat.
Soezentocht 2015
Soezentocht 2015, inmiddels een begrip in de regio hoewel ik het maar niet uit m’n kop krijg, dat het een wat slap aftreksel is uit de beruchte 1e jaren van onze “Roomsoesjes” ….. en dat is weer, zo mijmer ik dus nog maar even door, een club meiden met inmiddels vaste voet aan de grond, die is ontstaan uit …. jawel de “Slagroomploeg”. Met andere woorden: ….. eigenlijk is de “Soezentocht”, ook een beetje van de Slagroomploeg”.
Hoewel we om 09.00 uur met een armzalige 6 man van onze club bij de start verschenen werd de groep al snel uitgebreid met allemaal gastrenners die zich natuurlijk graag aansloten bij zo’n beroemde club! Deze gastrenners bestonden overigens uit enkele leden van de SIS ploeg waaronder Rene Kouwenberg, Bram Strooper, Ger Moras, Niels Dekker en John Nannes, de laatste overigens ook lid van de Slagroomploeg (dus met een verkeerd tenue!).
Zo werd het hele gezelschap onder begeleiding van Jan Petter en Jan Latenstein door de Noord Hollandse velden geloodst gevolgd door Jos Goudsblom, Rob Boerdijk, Lowiet Suiker, Mat v.d. Berg en bovenstaande mannen. Niets aan de hand zou je zeggen, ware het niet dat Lowiet Suiker en ondergetekende de enigste waren met het predicaat: “B-ploeg rijder”! Met 3,- 4,- 35 km/uur werd Bejo verlaten dus verstopten wij ons diep in het peloton alwaar we op wonderbaarlijke wijze prima gedijden, zo zie je maar weer hoe je onder druk kan presteren.
Met windstil weer was het goed toeven op de ranke zadels maar nabij Keileroord werden we via de Oosterterpweg richting Medemblik gestuurd, deze route kan je vergelijken met de kasseien van Parijs- Roubaix nou dan weet je het wel. Met de gedachte: “je kan beter door de stront racen dan kruipen”, rosten we met 35 an ’t uur over de kasseien met nog maar 1 vooruitzicht tussen de oren: “koffie”.
Tot overmaat van ramp was Medemblik vol, geen plekkie meer te begaan dus moesten we noodgedwongen door naar Wervershoof alwaar de waard niet eens blij leek te zijn met onze komst maar de koffie en appelgebak was lekker en….dat alles voor maar € 6,- de man….! Cor, kunnen we stellen dat hiermee een locatie toegevoegd kan worden op jouw lijst? Dan hoeven we dus niet meer 20x naar Twaalfmaat en/of Hotel van Ewijksluis met die enge serveerster.
Affijn weer fris en fruitig vervolgden we onze weg maar na zo’n 500 mtr. richting Enkhuizen werd door het uitzicht op allerlei lichtflitsen en zeer donkere luchten waarbij de fietsverlichting aan dreigde te moeten, besloten om schielijk om te keren en de route in te korten. Vanaf dat moment begon het zachtjes te druppelen en het lukte ons niet de buien voor te blijven. Nadat het uitschee zachtjes te regenen werden we allen nat en vies.
Niet leuk maar ja…, Met Jan Petter voorop werden de laatste kilometers huiswaarts getrapt. Hoewel Jan af en toe niet in de gaten had dat hij wel erg kopman was, konden we toch nog oogcontact houden.
Bij het naderen van de finishlijn werd het allengs droger en zonniger, werden we dan toch beloond? Jazeker! Opgedroogd en zonverbrand werden we bij de poort van Bejo onthaald met een soesje wat ons dus weer terug deed denken aan onze vriendinnen van bovengenoemde “Roomsoesjes”, wat kan zo’n hapje toch een vreugde geven.
Vraag… Hoe is het verlopen met de overige leden van de B-ploeg, was 09.00 uur te vroeg, of 10.00 uur te laat? Misschien toch een item om in de groep te gooien tijdens onze jaarlijkse meeting.
Groeten, Mat v.d.Berg.