In de jaarplanning voor de slagroomploeg staat het Mergelland weekend gepland op 20 juni. Er zijn op dit moment 11 kamers besteld.

Wil je mee? Geef je zo spoedig op via mail aan Dirk Meijer.

Als vanouds beloofde de inmiddels historische “Mergelland ronde”, ondanks de teruglopende animo, toch een succes te worden, omdat de vooruitzichten van het weer er goed uit zagen. Helaas werd deze editie overschaduwd door een domper op de feestvreugde op zo’n slordige 20 km voor de meet.

Cor, die natuurlijk als “De regelneef” van het peloton kan worden gezien, was nogal begaan met het lot van de renners achterin waardoor hij dacht achterom te moeten kijken om een en ander in goede banen te leiden en tja….. een moment van onoplettendheid op de situatie voor, en daar tikte hij het achterwiel van Fans aan en daar lig je dan! Wat schaafwonden op de knieën en arm maar er was hem al duidelijk, er is meer aan de hand, dit is niet goed…!  Een breuk in de heup bleek achteraf! Gelukkig was er een behulpzame automobilist die enorm geholpen heeft door een ambulance te regelen en zijn fiets terug te brengen naar het hotel, sjapoo voor deze man, zo kan het dus ook!

En zo kwam het dus dat Cor z’n weekend eindigde in het hospitaal in Heerlen, alle plannen die net na dat waardeloze voorjaar eindelijk zouden aanvangen naar de Filistijnen gvdegv.  Je begrijpt dat deze situatie een flinke deuk in de feestvreugde was maar ja zoiets kan nou eenmaal gebeuren, het kan iedereen overkomen!  Cor…beterschap we hopen op een spoedig herstel!

Maar verder op het weekend terugkijkend, was de organisatie weer prima geregeld al moet gezegd worden dat er nogal bedenkingen zijn m.b.t. aan en afmeldingen…!  Zo komt Wiegert er woensdag achter dat hij daar maar met de camper heen gaat omdat ie dan gelijk door kan naar Frankrijk op vakantie, ja Wiegert, hoe zit dat nou? En Rob Heijmans was de hele week ziek en druk met werk enzo…en daar kom je vrijdag om 17.00 mee, ja, ja… Kijk jongens hou er voortaan wel even rekening mee dat er kamers zijn gereserveerd!

Dan heb je natuurlijk ook nog de lage opkomst  t.o.v. voorgaande jaren, geen probleem als je geen zin hebt of liever iets anders doet maar ja, wordt er nog rekening gehouden met de datum die al 30 jaar in ‘t geheugen is gegrift? Nou ja, met uiteindelijk 11 man zou het in Valkenburg natuurlijk evengoed ontzettend gezellig worden omdat trouwe Slagromers nou eenmaal gezellig zijn!

Overigens zijn er verder wel weer enorme prestaties geleverd van met name Jan Latenstein, Guido en Jos Goudsblom die in bloedvorm alles en iedereen naar huis reden en van de achterliggende ellende niets meegekregen hebben. De volgers met Cor (nog heel) en Rob Kemper in hun kielzog en daar weer achter Dirk Meijer met Gerard Suiker.  Daarachter Frans en ik, ‘voor ons doen ook niet slecht’, hebben terugkijkend ook weer een fantastische prestatie neergezet. Onze nestor Nico Schreiner heeft zich na de begeleiding van Bertie enkele jaren terug, wederom fantastisch opgeofferd om de aangeslagen Wiegert een waardige aftocht te bezorgen zodat deze vóór het Veilerbos linea recta richting Valkenburg in zijn camper de wonden kon likken, hierna kon Nico zich weer bij ons voegen teneinde gezamenlijk via Simpelveld huiswaards te keren.

Ondanks alles zaten we toch om ca. 16.30 uur op het terras in het zonnetje aan een biertje en verschenen allen gewassen en geschoren rond 19.00 uur aan een prima diner waar we onder het genot van nog  1 biertje pas tegen 22.30 uur mee klaar waren. Nog even de stad in om afscheid te nemen van Wiegert en een prettige vakante te wensen maar die dacht  inmiddels van “bekijk het maar” en was in geen velden of wegen te bekennen.

Mat v.d. Berg

19 juni 2010 Mergelland

Dit keer werd Valkenburg belaagd vanuit zowel het noorden als uit het zuiden.  Nico Schreiner, Cor Beemsterboer, Willem Half, Nico Berkhout, Gerard Suiker en Cees Tebuck kwamen vanuit Frankrijk nadat ze een week lang op en rondom de Mont Ventoux hebben gebivakkeerd. Naar ik heb vernomen is het noodweer aldaar redelijk ontlopen en hebben ze toch een dag of 5 kunnen fietsen en klimmen. Hoewel er op 1906 mtr. hoogte niks meer was te zien en het daar bok- en bokkoud was en Nico Schreiner niet eens meer voelde dat hij boven was, was het op lager niveau goed toeven.
Terug van de Mont Ventoux en aangekomen in hotel “Monopool”, is alleen Gerard Suiker huiswaards gekeerd om het traditionele “Suikerfeest” mee te maken. De rest wilde hun mateloze energie nog wel even kwijt in de Limburgse heuvelen.

En vanuit het noorden kwam de slagroomploeg vanuit Warmenhuizen met een flinke delegatie die straks de Dolomieten zullen gaan bedwingen en onze naam daar nog eens een extra dimensie gaan geven. De rest,  de ouwe garde, hoeft niks meer te bewijzen.
Mede dankzij de verbetering van het wegennet rond Eindhoven waren we dan ook ruim op tijd en verrasten we de vrijdag reeds gearriveerde renners nog tijdens hun ontbijt.  Dit was overigens meer de schuld van hun liederlijk gedrag van de avond tevoren dan het feit dat wij wat vroeger waren, maar dat terzijde.

Vol goede moed met een schuine blik omhoog naar het dreigende wolkendek starten we op tijd waar ons direct over het spoor de 1e beproeving te wachten stond, illusies maken was overbodig, we wisten waar we aan toe waren.
Buurman Splinter z’n koren stond te bloeien, daar hij als enige van de trip naar Barcelona aanwezig was. Thijs de Nijs en Co Giling waren er niet dus kon hij vrijuit z’n bloedvorm ten toon spreiden, wat hij dan ook uitgebreid liet blijken door hinderlijk tussen de zwoegende underdogs door te peddelen en te ouwehoeren.

Nico Schreiner liet weer eens zien wat sociaal rijden inhield en wachtte boven op het Veiler-bos op Willem Half en Wiegert Goesinne, maar…..tevergeefs, want deze waren er in een eerder stadium sneeky tussenuit geknepen. Toen moest Nico nog even alles uit de kast rijden om deze vermaledijde donderstenen via een sluipweggetje te achterhalen om gezamenlijk de kortste weg Monopoolwaarts te keren.

Het weer was ons gunstig gezind daar het bij een dreigend wolkendek bleef. In Wittem kwam alles weer bij elkaar en hier konden we nog net zo’n beetje de 2e helft Nederland – Japan volgen waarbij we aangenaam werden verrast met de aanwezigheid van Foppe de Haan die op zijn beurt weer zo ondersteboven was van de Slagroomploeg, dat hij subiet door z’n stoel zakte.
Saillant detail was dat het de hele 2e helft pijpenstelen regende en dat het na de wedstrijd weer het mooiste weer van de wereld werd zodat er, buiten de bier drinkende renners om, toch nog richting Simpelweld werd gefietst.
Hierbij nog een dankwoord van ondergetekende aan Nico B. voor de hand, en spandiensten aan mij tijdens de laatste opwaartse krachten die moesten worden ontwikkeld om boven te komen. En zo kwamen we om 16.30 uur terug op het honk.

Het lijkt mij meer voor de hand liggen om de gemaakte foto’s te bekijken dan om een verslag te doen over het vervolg van de dag, daar er godsonmogelijk een realistisch en geloofwaardig verhaal uit de pen zal vloeien.
Al met al is ’t weer mooi geweest.

Mat

Zaterdagmorgen na een voorspoedige reis, (redelijk rustig op de weg), werd rond 10.00 uur het startsein gegeven voor de …(wie ?)……ste “Mergelandroute vanaf Hotel “Monopole”, in Valkenburg.
Maarten Pronk en Cees Tebuck waren al vertrokken voor hun versie van de Mergellandroute, zij schijnen een enorme fijne neus te hebben voor de vlakke stukken van het parcours.
Het was grauw en donkere wolken dreigden, ze leken een voorbode voor heel wat ellende die onvermijdelijk op ons af zou komen. Nou dat kwam……. weer een opengebroken weg met sintels waarbij een mountainbike geen overbodige luxe zou zijn geweest……hier moesten we zo’n halve kilometer overheen waar, op de valreep, vlak voor het eind, Nico Berkhout een klapband kreeg. Band beschadigd, toch een nieuwe erin en gaan met die banaan. Toen begon het zachtjes te regenen, de lucht was donker en we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond, en jawel…Pang !!!, weer lek, weer Nico Berkhout en het begon al harder te regenen.
De band op zich bleek rijp voor de sloop en leek zijn einde te vinden in Eijsden alwaar hij zou zou worden vervangen.  Gelukkig was de regen te harden en konden we verder, allemaal nog bij elkaar tot de koffie in Eijsden.

Het weer leek te twijfelen tussen droog en zonnig en bewolkt met regen maar voorlopig was het nog een vraagteken.
Al gauw was het weer raak, Bertie had deze keer een lekke band en of deze niet goed is vervangen of dat het materiaal niet goed was maar later werd Bertie opnieuw getroffen door een klapband tijdens een afdaling waarbij gelukkig alles goed afliep. Deze band bleek Limburg ook niet te overleven en zou ook moeten worden vervangen.
Tijdens deze reparatie bleek ook onze gastrenner Nico Stammes een lekke band te hebben waarbij we inmiddels op zo’n 5 lekke banden kwamen met minstens een uur vertraging wat weer werd vertaald in misgelopen bier.

De eerste heuveltjes werden genomen alwaar mijn persoontje een lichte schok teweeg bracht bij de mannen van het eerste uur. Zonder problemen begon ik mee te fietsen met de harde kern naar de toppen der welliswaar nog kleine duinen alwaar zij zich verbaasd afvroegen, Mats….jij hier ?  en ik verbaasd terug …..ja ik hier….?
De lichte schok bij bijvoorbeeld Frans, Dirk en Kees sloeg om in lichte paniek toen zij op de klim bij Bemelen door mij werden  gepasseerd alsof zij stilstonden. Met name Frans begon serieus te denken aan een negatief keerpunt in zijn wielercarrière.
Dat ik dit deed voor mijn zelfvertrouwen omdat ik wist dat het zwaarste nog moest komen, kwam bij hun vooralsnog niet in hun hoofd op, maar de teerling was geworpen en ik was vanaf dat moment de te kloppen man.

Uiteindelijk leek het weer te herstellen en kwam zowaar het zonnetje er af en toe doorheen. In Eijsden werden de fietsen voorzien van nieuwe banden en de voorraad binnenbanden werd weer aangevuld. Na de koffie, cola, vlaaien met ijs etc. kon met frisse moed worden begonnen aan deel 2 van de Mergellandroute met als thema “ik voor me eigen en ieder voor zich”.

Jan Latenstein kreeg met gastrenner Nico Stammis een waardige medestander en zij konden onbedreigd hun suprematie botvieren.
In de subtop is mij de krachtverhoudingen wat ontgaan omdat de verhalen achteraf wat werden vertroebeld door het bier maar ik heb wel begrepen dat Ard Kuijs zich zeer dapper heeft weten te manifesteren ondanks het gemis van Joeperdepoepie na een zwelgpartij bij Mark Half.
Vaag herinner ik me wat verhalen over onderlinge krachtmetingen tussen met name Nico Berkhout, Jos “the boss” Goudsblom, Cor Beemsterboer, Lucas “ook boss” Pronk en Gerard Suiker maar het fijne ervan is me ontgaan. Het lijkt me interessant om deze verhalen alsnog uit de pen van een der betreffende personen te vernemen.

Wel kan ik een redelijk verslagje doen van de strijd tegen de elementen van het Limburgse landschap door Johan Dekker, Kees Jansen, Dirk Meijer, Frans Dekker en mijn persoontje.
De indrukken die ze hadden van mij, voor zover deze bedreigend leken te zijn, werden al gauw ontzenuwd toen de eerste serieuze klimmen zich aandienden. Ik ging de strijd aan met dezelfde illusie’s als voorgaande jaren zodat de onderlinge krachtverhoudingen zich weer als vanouds herstelden.
Johan Dekker presenteerde zichzelf als een stoïcijnse doorbijter die geen moment het achterste van zijn tong zou laten zien en kon geniepige plaagstootjes uitdelen door op het grote blad naast Frans te gaan fietsen terwijl deze zich met het kleinste, het snot voor de ogen omhoog martelde.
Kees Jansen was helemaal terug en kon al zijn opgelopen frustratie’s van voorgaande tochten wegpoetsen. Deze keer bleef Kees van alle ellende verlost en kon zonder noemenswaardige problemen zijn weg tot het einde volbrengen.
Dirk, Frans en ik bleven aardig bij elkaar, al had ik ze hard nodig om in hun kielzog tot in Wittem te komen alwaar de soep en broodjes op ons wachten.

Helaas ging het met Bertie niet zo goed, met de deceptie na de lekke banden en de investering in nieuwe……, en het feit dat zij ogenschijnlijk ook haar dag niet had gezien het wrikbillen bij elke heuvel die op haar weg kwam werd besloten om via een kortere en vlakkere route Wittem te bereiken. Gelukkig heeft zij in Nico Schreiner een enorme steun gehad, zodat zij er in deze barre rit toch nog redelijk een eind aan kon breien.  Nico, sjapoo……., eens temeer laat jij weer zien hoe het ook kan.

Bij Wittem werd ik nog overgehaald om toch nog maar even via Simpelveld terug te gaan waarbij, bij de eerste klim direkt om het hoekje, al kramp in de benen schoot bij mij en Kees Jansen maar gelukkig viel het mee en konden we toch door.
Ard Kuijs had het helemaal gehad en wist zich er met hangen en wurgen doorheen te slaan en tot het einde toe mee te martelen.
Ondergetekende was klaar met klimmen en gaf aan de laatste 11 km rechtdoor terug naar Valkenburg te peddelen.  Dirk Meijer was het helemaal met me eens en samen hebben we alsnog de mooiste plekjes van Limburg aangedaan al was ik wel blij om achter Dirk uit de wind thuis te komen.
Aangekomen bij het hotel bleken de die-hards al aan het bier te zitten op het terras in de zon, wie had dat nou gedacht toen we van start gingen.

We mogen wel stellen dat iedereen eigenlijk fantastisch heeft gefietst, alles is heel gebleven en er zijn geen blessures. Het bier werd perfect aangevoerd, het eten was goed en we hebben ’s avonds met z’n allen prachtig aangezeten. Al met al een weekend om op terug te kijken. Misschien is iemand genegen om een verslagje te maken van de randverschijnselen van het Mergellandweekend ? Maar de foto’s geven ook wel een indruk hoewel, een geschreven stukje maakt het toch kompleter.

Mat v.d. Berg