Karel van den Berg
Zaterdag 23 april om 9.30 uur werd er afgeschoten vanaf ’t Bolletjescafe om met zo’n 32 mannen en Bertie, al vroeg richting ’t oosten de zon tegemoet te treden, die ons al uitbundig toescheen. Met ’n strak tempo van zo’n 31 km/uur onder de bezielende leiding van ons Jan bereikten we met slechts 1 lekke band de koffiepot nabij Scharwoude aan de Zuiderzee.
Hoewel de bediening daar al sinds jaar en dag ons schema danig verstoord is het Cor deze keer toch niet gelukt om de Slagroomploeg onder te brengen bij zijn cliënt in de Petrochemische industrie nabij Macdonalds te Hoorn, de ganse crew pleegde muiterij en dreigde zijn suprematie voorgoed te ondermijnen. Gelukkig had hij bij de Karperput zowel financieel als verbaal de touwtjes weer geheel in handen en zitten we weer als vanouds op ’t goede spoor.
Met nog 3 lekke banden in ’t verschiet en ’n colaatje in Driehuizen tegen de honger c.q. dorstklop stiefelden we zonder problemen op huis aan. Van voren is er geen onvertogen woord vernomen zodat we er van kunnen uitgaan dat ’t alweer ’n zeer geslaagde missie was… of toch niet ?
Op ’t pad van ons clubhuis werden er, na overigens door Maarten een uitstekend verzorgde met kruidenboter, broodjes en soep met bier arrangement, wat kritische opmerkingen geplaatst door toch ook wel zeer door de wol geverfde nestoren van de club. Wat was het probleem? Ik vraag het u! … 31 km/uur met mooi weer, dat is, ook voor de B-rijder onder ons toch te doen? Nee werd er gezegd, 3-werf neen, snap dat nou! Bij kruisweggen, stoplampen, voetpadden en bruggetjes met hekjes wordt er van voren niet gewacht en rijden ze van achteren met 40 km an ’t uur het snot voor de ogen … dat is niet leuk.
Ook ik trek bij deze het boetekleed aan beloof beterschap, we gaan er dus van uit dat we dit nu voor eens en altijd goed in het hoofd hebben geprent en rijden bij de eerst volgende tocht precies 30 km/uur, al stormt het nog zo hard (voor de wind bedoel ik). Allee mannekes en vrouwke, weer wat geleerd hai!
Al met al toch een fantastische en zonovergoten dag gehad waarbij iedereen weer veilig en zonder kleerscheuren bij moeder de vrouw achter de gebreide broek kon kruipen, Bertie uiteraard achter de lange wit van Hans. Vol goede moed zien we uit naar de “Dijkentocht”, waarbij we misschien wel allemaal in onze nieuwe outfit kunnen aantreden.
Mat van den Berg
Zaterdagmorgen 10.00 uur stonden we met zo’n 19 man + 1 vrouw klaar om de mooiste tocht van ’t jaar te ondernemen. En zoals verwacht was het een perfecte prachtige zonnige dag en de wind was zuid-oost zodat we op de terugweg meest voor de wind zouden hebben. Met Jan Latenstein en Cor Beemsterboer op kop vertrokken we op tijd maar Cor had nog dikke benen van de verkenningstocht van vrijdag de dag ervoor, dus nam Nico Berkhout het van hem over. Maar die wind hé…? Dat viel even tegen! We hadden Jan en Nico hard nodig om de kar te trekken.
Bij Winkel was er nogal wat oponthoud omdat we bij een stukje wegwerkzaamheden door wat onvoorziene gaten en kuilen een lekke band kregen, wat zeg ik….één ? het bleken 3 lekke banden !!! godver…..en ons nieuwste lid Kees Jansen was wel de meest gedupeerde van ons allemaal, hij zakte spontaan door z’n wiel omdat z’n spaken het niet konden bolwerken en zeg nou niet dat Kees te zwaar is want hij heeft een zeer goede relatie met Sonja Bakker, dus daar kon het niet aan liggen. Kees kon mooi terug naar huis. De gemeente Niedorp wordt hartelijk bedankt, we zijn misschien wel 3 kwartier later bij Bolle gearriveerd. Overigens bleek er achteraf bij de eerste koffie nog een slachtoffer de dupe te zijn geweest van het debacle bij Winkel, Jan Suiker bleek dus ook lek gereden te zijn en kon met hangen en wurgen de koffiepot nog bereiken alwaar de 4e binnenband uit de tas moest worden gehaald.
Maar goed…uiteindelijk weer op weg, bleek de wijziging van de route vanaf Wognum via Bobeldijk richting Berkhout en weer terug op de oorspronkelijke route bij Scharwoude, een schot in de roos, want we koersten door de meest ongerepte polderlandschappen die je maar kunt bedenken, Hoorn is niet in beeld geweest…, onder ons waren de ogen meer gericht op het prachtige landschap dan op de weg zodat de fysieke inspanningen peanuts werden door de bewondering voor de omgeving.
Door de afloper van Jan Suiker raakten we bij dezelfde tent om de koffie als vorig jaar en de angst voor een tweede oponthoud sloeg ons al om het hart maar dat bleek achteraf loos alarm. De bediening had blijkbaar geleerd van onze klachten van vorig jaar want we werden uitstekend verzorgd, met de kanttekening dat Cor, onze penningmeester, hier ook lichtelijk de hand in gehad zou kunnen hebben, maar dat weet ik niet zeker.
Halfweg de IJsselmeerdijk nam Jan Petter de honneurs waar voor Nico die zo wijs was om voor zichzelf ook aan de laatste 80 km te denken…en Jan Latenstein…? die zw(pl)oegde maar voort. Gezamenlijk wisten deze kanjers tegenwind toch het tempo op een dikke 30 / 31 km/uur te houden. zo zie je maar weer wat een talenten in onze gelederen rondwaren, (fietsen), Sjapoo mannen…!
Uiteindelijk bij Monnickendam raakten we voorzichtig aan op de weg terug, om via Ilpendam het pontje over het NH kanaal te steken. Om en nabij deze fase van de route vond Jan het genoeg en mochten de B-ploegleden ook even op kop wat natuurlijk een feest was ! We peddelden in een jolige stemming met een gangetje van tegen de 35 km/uur door het Twiske richting Spijkerboor waar jawel … Dirk Meijer verdacht veel op kop werd gesignaleerd. Uiteraard kwam buurman Splinter regelmatig naar voren om poolshoogte te nemen en om naar de totaal oninteressante stand van zaken te informeren, dat deed deze trouwens de hele koers maar dat is ons allen reeds bekend.
Met de zon in ons gezicht en de wind in de rug valt er verder eigenlijk weinig te melden, wat natuurlijk ons ideaalbeeld is van een geslaagde tocht, dus om deze nog wat te rekken besloten we om nog even een colaatje te nuttigen bij het cafeetje in Driehuizen. Helaas is Thijs de Nijs dit ontgaan, deze raakte ons kwijt en we hebben hem niet meer gezien. We gaan er van uit dat hij inmiddels zijn Nel weer in de armen kon sluiten of andersom.
De laatste fase van de tocht ging in gezwinde doch beheerste spoed richting “Bolle”, en hoewel er geen enkele wanklank is vernomen is hier en daar toch wel geconstateerd dat de inspanningen van de beenspieren hun tol gingen eisen. Dus toen we tegen vieren werden verwelkomd door Maarten Pronk was de ontlading groot en het bier koud. Zelf heb ik 2 biertjes gehad en heb de aangekondigde soep niet meegemaakt. Uiteraard ben ik reuze benieuwd naar de derde helft en heb me voorgenomen deze het volgende jaar niet te missen !
Mat v.d. Berg.
