Tussen de feestdagen in besluit ik om de fiets weer te pakken. Kerstdagen net achter
de rug. Oud en nieuw voor de deur. De fiets stoffig van mijn laatste ritje, enige tijd
geleden. Ik moet hard nadenken wanneer ook alweer. September? Oktober? Er komt
altijd een moment dat de zin in fietsen even weg is. Noem het maar een winterstop.
Die voor mijn gevoel net iets te lang duurt. Gelukkig overbrug ik de tijd met rondjes
hardlopen. Het is lekker om op zondagochtend door het bos te rennen.
Maar vandaag is het weer aangenaam. De kerstkilo’s vragen om actie en de zin lijkt
terug. Ik besluit het woensdagavondrondje van de b-ploeg te rijden. Langs het kanaal
naar Alkmaar. Via Westerweg naar Heiloo en bij de splitsing voor Bakkum moet ik
kiezen. Het voelt goed dus, hup, dan maar richting Bakkum en Johanna’s hoeve. Dat
betekent door het duingebied weer terug. Als ik bij Castricum aan Zee ben draai ik
terug naar huis en word gepasseerd door een groepje mountainbikers die er goed
het tempo in hebben. Ik besluit aan te pikken om te testen. Met een tempo van ruim
35km knallen ze over de klinkertjes. Ik pik redelijk makkelijk aan en besluit zelfs nog
even het gat dat valt tussen de eerste twee en de rest dicht te rijden. Lekker! Ik
besluit om het groepje te laten gaan. We zijn niet ver van Egmond en ik peddel lekker
in mijn eentje door. Bij het Woud de duinen weer in op weg naar Bergen aan Zee. Is
altijd lekker om tegen de hobbeltjes te rijden. In de verte komt een bekend wielerpak
aan. Het blijkt de A-ploeg te zijn die alleen nog maar uit Jos Goudsblom bestaat. We
groeten en ik rijd bergen aan zee binnen. Langs de boulevard en gauw weer het
duingebied in. Achter me hoor ik het bekende geluid van de dikke banden van de
mountainbikes. Kijk, de slagroomploeg, hoor ik achter me en wordt rap gepasseerd
door een groepje van 5 renners. Een quickstep en sunwebshirt en de rest kan ik niet
zien, want ik heb de blik op het laatste wiel waar ik naar toe rijd. Net als ik goed in het
wiel zit, draait de sunweb renner zich om en geeft aan dat ze rechts gaan. Het
mountainbike pad op. En weg zijn ze. De stem en baard zijn bekend.
Ik laat mijn tempo zakken. Ik hoef niet gesloopt thuis te komen. Maar ik kan een
glimlach niet onderdrukken. Zeker niet als de volgende groep renners me tegemoet
rijdt. Ik wil net gedag zeggen als de laatste renner zijn hoofd iets uitsteekt en mijn
naam roept. Johan Dekker aan de staart van het groepje. Met een dikke glimlach rijd
ik het laatste stuk naar huis. Onderweg kom ik de ene na de andere bekende tegen.
Wat mij betreft is het fietsseizoen van start. Ik wens iedereen een sportief 2019. Dat
het een mooi wielerjaar mag worden!