Beste fietsvrienden,

Op 18 juni heb ik deelgenomen aan de Styrkeprøven (Krachtproef), ook wel bekend als Trondheim – Oslo. De dag voor de start ben ik met mijn fiets in een koffer naar Trondheim gevlogen en kwam de confrontatie met het onbekende steeds dichterbij. Na een wat mindere dag bij het rondje Markermeer (met wat moedgevende woorden van Thijs na afloop) en wat minder trainingskilometers dan gehoopt, begon de twijfel toch lichtelijk toe te slaan. Ook de weersverwachtingen waren minder, wat over een lange afstand flink in het nadeel kan zijn.

Bij de landing werd duidelijk dat het niet heel warm was in de omgeving, er lag nog veel sneeuw op de heuvels daar. Het was duidelijk dat het begin van de race frisjes zou zijn. Mijn hotel had al meerdere jaren het beste ontbijt van Noorwegen, beter kan je een tocht als deze niet beginnen. Mijn groep startte om 7:25 en ik had ruim de tijd genomen hier van te genieten.

Bij de start was een Noorse cameraploeg aanwezig. Een man met een laag startnummer werd uitgebreid geïnterviewd en onze start werd door de ploeg vereeuwigd. Ik had gelezen dat er een man was die de tocht al 50 keer had uit gefietst (en dit was de 50^ste editie). Ik had nog even tijd om de vele aanmoedigingen te lezen voor mijn proef van start ging. Na een stevige start onder regenachtige omstandigheden was de groep al snel verdwenen in de Noorse vlaktes. De route was niet lastig te volgen, het merendeel van de route liep over de E6, de snelweg tussen Trondheim en Oslo.

Na een tijdje werd ik ingehaald door een groep van circa 30 vrouwen, in strakke Coop –pakjes begeleid door 2 materiaal wagens. Als een geoliede machine denderden ze met een waaier over het parcours en slokten de een na de andere verloren fietser op in het peloton dat zich achter de dames had verscholen. Ik had ondertussen kennis gemaakt met een aantal Noren, waar ik de eerste 150 kilometer mee heb samengewerkt. Een van de Noren deed voor de 5^e keer mee en was al 2 maal in het ziekenhuis beland door verkeerd te remmen in de afdaling.

Na tweehonderd kilometer fietsten we stroomafwaarts langs een rivier. Het werd ook wat warmer, dus het tempo kon omhoog. Ik was alleen komen te zitten en kon heerlijk mijn eigen tempo rijden. Ik kwam geen groepjes tegen waar ik bij aan kon haken. Het gemiddelde wat ik kon rijden was in orde en de bijbehorende hartslag paste ook prima bij een langdurige inspanning. Kortom geen vuiltje aan de lucht. Ik reed van verzorgingspost naar verzorgingspost, nam iedere keer de tijd om lekker even iets te eten, drinken en wat aanmoedigingen te lezen op mijn telefoon. Het Noorse landschap verveelde geen moment en de kilometers schoten voorbij. Af en toe stonden er wat Noren langs de weg om ons aan te moedigen en met de app van de organisatie erbij wisten ze ook nog af en toe je naam te scanderen.

Langzaam liep de dag op zijn einde. Het werd weer wat kouder en iets donkerder dan ik had verwacht. Ik had licht bij me, toch had ik de behoefte om mij bij een groepje aan te sluiten. Ik sprak een groepje Nederlanders die ik al een aantal keren bij een verzorgingspost was tegengekomen en sprak af om verder met ze mee te fietsen. In het donker met de slechte wegen en later de regen was dit geen verkeerde keuze. Achteraf hebben ze mij door een moeilijk moment gesleept. Met af en toe een gesprek vlogen de laatste kilometers voorbij. Langzaam dropen de dronken Noren uit het café en zorgden op hun manier voor de nodige aanmoedigingen, was soms wel wat acrobatisch stuurwerk voor nodig om met hun enthousiasme om te gaan.

Vooral de vrijwilligers die alle rotondes op het parcours bewaakten heb veel respect voor. De hele nacht in het gure weer en dan vol enthousiasme ons aanmoedigen naar de streep. Af en toe was onze route met kaarsjes uitgezet.

Na een paar uurtjes werd het al weer licht en kwam het einde van de tocht in zicht. Nog een nare klim vlak voor Oslo (al zijn na 500 kilometer alle hoogtemeters naar) en dan met zijn allen op naar de finish. Op een voor ons afgezette baan, werden we naar de finish geleid. We kwamen rond kwart voor vijf binnen. Tot mijn verbazing kwamen de berichtjes nog binnen op mijn telefoon en werd ik zelfs gebeld. Sommigen hadden mijn tot aan de finish gevolgd. Opgeven was geen optie!

Na de finish was ik nog redelijk fit, ik had mij voorgenomen meteen te douchen en de fiets weer in de koffer te stoppen. Na een aantal pogingen ben ik even gaan zitten en in slaap gevallen op het kunstgras van de sportarena. Na ongeveer twee uur werd ik weer wakker met compleet andere mensen om mij heen. Gelukkig had ik mijn koffer snel dicht en kon ik aan mijn terugreis beginnen. Ik begon naar mijn meiden en mijn eigen bed te verlangen. Gelukkig waren ze op Schiphol en hebben ze samen mijn koffer gedragen…..

Lekker thuis en een ervaring rijker in een fantastisch land!

Merijn