Hier een verslag van het klassiekerweekend van Le Champion wat van 22 mei tot 25 mei (Hemelvaartweekend) heeft plaatsgevonden

Zaterdag 22 mei Vertrek naar Parijs. Om 7uur ’s morgens moesten we aanwezig zijn op station Uitgeest. Hier stapten de eerste reizigers op en werden de fietsen in een aparte fietsenaanhanger opgehangen. Hierbij werden meteen de zenuwen van de organisatoren op de proef gesteld. Tegenwoordig zijn alle fietsen bijna van carbon en niemand wil dat er aan zijn stuur- of zadelpen wordt gesleuteld, hierdoor is het in de aanhanger, waar normaal alleen gewone fietsen in gaan, flink passen en meten. Gelukkig stapten er maar 8 grote Noord-Hollanders op en konden de gaten opgevuld worden met de kleine fietsjes uit het Zuiden. We gingen via Vianen en Oosterhout voor een lunch naar Nazareth (BE) bij van der Valk. Dit had niets met de Hemelvaart te maken…. Om een uurtje of 4 kwamen we aan in een buitenstad van Parijs in een mooi hotel met spa. Het weer was er heerlijk, tegen de 30 graden. Na een paar biertjes kregen we een pastamaaltijd en konden we ons op maken voor de start. Nog even een briefing van de organisatie. We namen deel aan een prestatieve tocht en met name bij Parijs Brussel was er geen tijd om onderweg aan sight-seeing te doen, om stipt 8 uur zou de bus vertrekken.

Zondag 23 mei Parijs-Tours, 255 kilometer op het programma met ruim 1000 hoogtemeters. Een tocht door licht heuvelachtig terrein, door de Loire-streek met mooie kastelen, plaatsjes en fantastisch uitzicht over de glooiende akkers.

Het ontbijt was om 6 uur, prima voor elkaar en buiten stond de organisatie al klaar voor de stempel van het vertrek. Iedereen deed nog een extra tufje lucht in de banden en om 7 uur vertrokken we met ongeveer 50 fietsers naar Tours. Een aantal fietsers hadden zelfs een volgwagen met navigator mee, het leek wel of we tussen de profs waren beland. Het weer was vanaf de start aangenaam, trappen ging bijna vanzelf. De waarschuwing van de organisatie had zijn werking gehad, we gingen er meteen als dwazen vandoor. Het tempo was zo hoog, dat de organisatie niet op tijd bij de finish was om de kopgroep te zien finishen. Na de eerste klim sloeg de groep uit elkaar en ik belandde al snel in de bus, maar met een gemiddelde boven de 30 is dat geen schande. Ik voelde mij die dag goed en heb vrij veel kopwerk gedaan. We reden met een man of negen, een mooi groepje om de dag mee door te komen. Op 170 kilometer sloeg het noodlot toe voor mijn maatje Pim Dekker, het boutje in zijn zadel brak. Ondanks alle reservemateriaal bij de organisatie konden we het niet repareren en moest hij verder in de bezemwagen. Gelukkig hadden we nu wel een verkenner die alvast het bier in het volgende hotel kon gaan proeven. Helaas begonnen de kilometers hun tol te eisen en kreeg ik het nog behoorlijk zwaar tijdens de laatste 50 kilometer, had mijzelf toch iets overschat gedurende de dag. Iedere klim moest ik lossen, gelukkig kon ik op het vlakke het tempo nog goed volgen. Rondom Tours was het een en ander in de route gewijzigd en konden we niet meer varen op onze gps en de pijlen van de organisatie. Door wegwerkzaamheden en een lokaal criterium maakten we een klein ommetje van 7 kilometer. Op een onverharde weg sloeg de groep nogmaals uit elkaar en ben ik op mijn intuitie naar het hotel gereden. Dit pakte goed uit, ik kwam al snel op een weg met pijlen en vond redelijk rap het hotel. Pim zat al klaar met een blad bier, maar bij mij ging er niets anders meer in dan water.

Maandag 24 mei Verplaatsing naar Parijs. ’s Morgens was het heerlijk om even wat langer in bed te kunnen blijven liggen. Het zonnetje scheen al lekker toen we opstonden en we hebben lekker op een terrasje kunnen ontbijten voor we naar Meaux (Parijs) vertrokken. Het lichaam voelde al weer goed en de grote missie was om op pinkstermaandag een boutje te vinden voor een fietszadel. De organisatie had al gebeld naar het volgende hotel en naast dat hotel was een Decathlon die open was. Helaas hadden ze net niet het geschikte boutje. Bij de overige fietsenwinkels liepen we tegen een gesloten deur en het begon er onderhand een beetje somber uit te zien voor Pim. Langzaam kreeg hij spijt dat hij de aangeboden mountainbike van een medefietser had afgeslagen. Onze laatste hoop was het magazijn van de Mercedes dealer, wat gelukkig die dag ook open was. Met ons beste Frans (bonjour en dan een heleboel Engels\Nederlands en Duits door elkaar) kregen we de magazijnmedewerker zo ver om toch maar in het magazijn naar een passend boutje te gaan zoeken. Tot zijn eigen verbazing vond hij er toch een en wij konden het zadel repareren. Pim kan in iedergeval voortaan zeggen dat hij een kwaliteitsboutje heeft.

Dinsdag 25 mei Parijs-Brussel en terugreis naar Nederland, 286 kilometer met maar liefst 2400 hoogtemeters. Om kwart voor vijf ging het wekkertje, vijf uur het ontbijt. Rond die tijd gaat geen ontbijt er met liefde in. Ondertussen kon ik ook geen banaan meer zien. Toch maar volproppen voor de zware dag die komen ging. Ben die dag rustig aan begonnen en gelukkig bleef de groep redelijk lang bij elkaar. Ook bij de snelsten had het hoge tempo van Parijs-Tours zijn tol gevraagd en begon iedereen behouden. Voor ons was dit een mooie gelegenheid om met een redelijk gemiddelde de eerste uren door te komen. Ik voelde me meteen al niet geweldig en heb me vanaf het begin in moeten houden. Gelukkig was Pim gretig door het niet finishen in Parijs-Tours en deed hij het nodige kopwerk. We hadden verwacht weer met hetzelfde groepje te gaan rijden maar we bleven al snel met onze maatjes Louis en Jack over. Gedurende de dag pikten we ook de 69 jarige Otto op, die al een keer verkeerd was gegaan en pech had met zijn versnellingen. Louis en Jack beschikten duidelijk over een langere adem dan wij en hebben ons tot het kritische punt op 200 kilometer er doorheen gesleurd. Op dat punt zag het er naar uit dat we allemaal op tijd binnen zouden komen en gingen zij op eigen tempo verder. Omdat het vanaf dat punt minder heuvelachtig was en de cup-a-soep een helende werking had, kon ik weer het nodige kopwerk doen. Het gaatje met Louis en Jack bleef beperkt en na een tijdje reden we gewoon weer met zijn vijven, zoals het toch wel een beetje hoorde. De laatste kilometers waren goed te verteren en we kwamen met zijn vijven aan in Brussel. Na een heerlijke douche en een pastamaaltijd vertrokken we weer met de bus naar huis. Moe en voldaan (ruim 540 kilometer) kroop ik half 3 in mijn mandje, om de volgende dag weer op tijd op mijn werk te zijn. Moest de volgende dag nog vaak denken aan de opmerking van een Belg: “Vaak ben je zo kapot dat ge niet eens weet dat ge finisht”. Ik was die dag nog zo kapot dat ik niet eens wist dat ik aan het werken was.

Merijn